Het Pieterpad, “Walk on”

– Leestijd 5 min –

“Walk on, walk on, with hope in your heart”

Gerry and the Pacemakers

Het startpunt van een reis wordt vaak als speciaal of gedenkwaardig beschouwd, maar dat geldt niet voor mijn ervaring betreft het Pieterpad. Het zal vast te maken hebben met het feit dat ik al meer dan 350KM achter me heb, maar de eerste twee etappes waren behoorlijk gewoontjes– op een paar fluctuaties na.

Wel kan ik zeggen dat mijn avond in Pieterburen een merkwaardige en gedenkwaardige was. Even om het beeld te scheppen. Pieterburen bevat welgeteld twee eetgelegenheden, beide van dezelfde eigenaar– keuze: pizza, of diner van de kaart. Ik, een simpel man, heb zin in pizza, maar aangekomen blijkt deze gesloten te zijn wegens een storing.

Het etablishment fungeert tevens als dorpskroeg en de eigenaar en twee vaste klanten zitten aan de bar– ik wordt naar binnen uitgenodigd en voor ik iets kan afwijzen, staat er een pul bier voor me en zit ik in gesprek met drie barhangers.

Ik hou het kort: de eigenaar houdt wel van zijn eigen voorraad en de boerse humor vloeit nog rijkelijker dan het bier. Toch mag het stukje koud gerookte zalm, wat ik als aperitief aangeboden krijg, als zeer smaakvol beschreven worden, waarna ik naar de eetgelegenheid aan de overkant van de straat verplaats voor de volgende twee gangen.

Dan is het zover, dag één van het Pieterpad breekt aan en met frisse zin, begeef ik mij naar de start en vang ik de reis aan.

Het landschap wisselt zich af tussen platte landerijen, slootjes, kanalen en boerderijen– doorkruist met rijen hoogspanningskabels en een verdwaalde windmolen. De dorpjes waar ik doorheen trek zijn een welkome afwisseling voor het oog. Statige boerderijen met glanzende of mossig-rieten daken en natuurlijk het huis gods als een spin in het web van de dorpsstraatjes.

Ook kom ik in tijdens de eerste etappe twee jonge knapen tegen, Bram (10) en Tim (8). Samen met hun ouders lopen ze de eerste etappe naar Winsum (12km). Het plan is om voor hun 18e alle 28 etappes te hebben gewandeld. Dat gaat ze vast en zeker lukken, succes jongens!

Ook ik loop de eerste etappe niet verder dan Winsum, waar ik na; een bloemkool maaltijd met tonijnstukken, bietjes en kaas (ja, nogal gekke, maar smakelijke combinatie); een stevige regenbui; en samen met de dreunende popmuziek van een bruiloftsfeest op het naastgelegen veldje, in slaap ben gevallen.

Na etappe twee (22km) blijf ik een dag extra in de studentenstad Groningen. Om het cliché toch even aan te wenden: er gaat niets boven… En daar kan ik best inkomen. Na vijf weken niet veel meer dan dorp en vrije natuur, voel ik me snel op mijn gemak in deze stad en geniet van de kanalen, oude architectuur en de gevarieerde kunst in het Groninger museum.

Het wil zo zijn, dat er een beeldige boscamping net aan de rand van de stad ligt– alleen het zoemende geluid van de snelweg in de achtergrond herinnert je eraan waar je bent. Hier heb ik ook de eerste wedstrijd van het EK voetbal gekeken, wat gelijk ook de laatste was door de roemloze nederlaag tegen Tsjechië.

In de drie opvolgende delen van het pad, verandert de omgeving van agrarisch, naar meer bos en heide– dat doet mij goed en de dagen vliegen voorbij.

Een aantal notabele stukken en momenten zijn; mini galerie ANN, waar ik een beeldig sculptuur niet kon laten staan en als extra ballast heb meegenomen; de Drentsche Aa, een van de meest ongerepte beekdallandschappen van Europa, waar grafheuvels en oude keltische velden te vinden zijn; en de hunebedden bij Rolde, waar ik in een oude eik klim voor een helikopter view van de stenenformatie– wat een oerkracht moesten ze hebben gehad om dit op te richten.

“Een mens die een ander mens van zijn vrijheid berooft, is een gevangene van de haat, opgesloten achter de tralies van vooroordelen en kleingeestigheid.”

Nelson Mandela

En natuurlijk kan mijn uitstapje naar kamp Westerbork niet onopgemerkt blijven. Hoewel landgoed Mariahoeve, wat 2km van de route af lag, niet bijster beviel, had het wel de ideale ligging voor een bezoekje naar het kamp. Met een veel te kleine, stroeve campingfiets, ben ik in de ochtend naar het herinneringscentrum gereden.

Terwijl ik in de middag het resterende deel van etappe vijf naar Schoonloo afleg, dringt het besef van de waarde van vrijheid, diep tot mij binnen. Hoe anders zou mijn leven eruit hebben gezien, als ik toen had geleefd– als ik überhaupt nog leefde…

Dat ik nu, zonder enige onderdrukking, vijandigheid en angst, door dit land kan trekken, filosoferend over mijzelf en de potenties van de toekomst, in plaats van bang te zijn voor tirannie en geweld. Vrijheid is een groot recht– laat je dat niet ontnemen.

De eerste fase van het Pieterpad, wordt ingeluid door een onverwachte wending. Tijdens het zesde deel op weg naar Sleen, onderbreek ik de ritmische kadans met een uitgebreide lunch naast een hunebed. Terwijl ik van mijn kop thee nip, springt er een groepje studenten op het hunebed, om te gaan lunchen met een flesje wijn erbij.

Al snel raken we in gesprek en wordt er uitvoerig gelachen. Het blijken huisgenoten te zijn, op een weekendje weg als de zomervakantie aanbreekt. Twee van de groep zijn werkzaam op een camping, niet ver van het pad. Ik wordt uitgenodigd om pizza te eten en ik nodig mijzelf uit om te overnachten op de camping. Dat was donderdag 1 juli…

Vandaag 4 juli, sta ik nog altijd op dezelfde spot. Camping ‘Buitenland‘, heeft een heerlijk ongedwongen sfeer, alternatief en eigentijds, toch goed georganiseerd en verzorgd– alle klassen, leeftijden en achtergronden, vinden hier gelijkgestemden.

De afgelopen zes weken hebben zich gevuld met lopen en onderweg zijn. Kilometers maken en door naar de volgende bestemming, of me daarop voorbereiden– het destilaat van hoofdstuk één van mijn reis. Nu maak ik een bewuste pas op de plaats en verander ik mijn ritme. Mijn verblijf hier zal niet alleen verblijf zijn en krijgt een invulling. Wat die invulling is, dat is voor het volgende blogbericht.