Dag 25… 29. Ameland Deel 2. “Een Gat In De Lucht”

– Leestijd 8 min. –

“Tracht niet alles volgens uw wil te laten geschieden, maar laat het geschieden zoals het komt. Daar zult u wel bij varen.”

Epictetus

Dag 25. “Vogelvrij”

Rond half 8 wordt ik wakker, ik rits mijn tent open en wordt niet blij van wat ik zie. Na dagenlang blauwe hemel en schitterend weer, begint vandaag grijs. “De ochtend is wel vaker zo begonnen”, houd ik mij voor, tot de kracht van de zon de overhand kreeg en de sluier deed oplichten– hopelijk is vandaag geen uitzondering.

Na ontbijt en ochtendgymnastiek, pak ik mijn tas, trek ik mijn gele barefoots aan en begin aan het uurtje wandelen richting Ballum. Gaandeweg lijkt de lucht iets op te klaren– evenals mijn hoop, die evenredig stijgt aan de hoeveelheid gaten in het wolkendek.

Ruim optijd, kom ik op de plek van bestemming aan en meld mij present. “Top dat je er bent, niet aan gedacht om terug te krabbelen?” “Je moet nog even wachten, er is nog één iemand voor jouw”. Ik bestel een koffie en neem ontspannen plaats aan een tafeltje.

Waarschijnlijk heb je intussen wel geraden wat er vandaag staat te gebeuren– ik ga skydiven!

Hoewel de zon aan de hemel stijgt, rollen nieuwe stapels wolken het eiland binnen. Na zojuist te zijn geland met de persoon voor mij, loopt Jens op mij af. “We zullen nog even moeten wachten. Het wolkendek hangt nu rond 300m en vanaf dat punt, moet ik mijn preciesie manoeuvres maken voor de landing”.

Na alvast de egres uit het vliegtuig te hebben geoefend, verplaats ik mij naar het terras in Ballum, met de mededeling dat ik op standby moet staan.

Bijna twee uur later dan de originele tijd, krijg ik het telefoontje: “Het is een go”. Ik reken af, keer terug naar het vliegveld; trek mijn harnas aan; stap samen met Jens en de Poolse piloot het kleine Cessna vliegtuigje in; en al rammelend en ronkend stijgen we op, opweg naar 9000 ft.

Er stroomt een golf van opwinding door mijn lichaam en alle zenuwen tintelen in verwachting. We aanschouwen de spectaculaire wolkenformaties die om ons heen opdoemen en de wens op strak blauwe hemel, verwijnt als sneeuw voor de zon– de vormen en verschillende lagen, geven een immens gevoel van diepte.

We klimmen hoger en hoger, temidden van een gat in de zee van wolken om ons heen en komen aan op 9000 ft. Check en dubbel check– de deur gaat open. Onder mij zie ik het groene Ameland met zijn goude stranden, omringt door diep blauw water. Ik zet mijn voeten op het stepje van de vleugel en na het seintje van Jens, werp ik mij de diepte in.

We vallen ‘head first’ naar de grond. Een schreeuw van intens plezier verlaat mijn longen, terwijl een oorverdovende wind langs mijn oren suist. Een moment later liggen we belly first en draaien een aantal keer om onze as, terwijl de luchtkastelen boven het vaste land en het wolkendek boven zee, voor een adembenemend schouwspel zorgen.

“Wrrrrp” en het is stil. We hangen in de wind, haast stilstaand ten opzichte van de grond onder ons. Ik krijg de stuurlijnen in mijn handen en na een paar wendingen, neemt Jens de lussen weer over en stuurt ons veilig naar de aarde voor een boterzachte landing.

Dat was geweldig! En met een smile van oor tot oor en licht gevoel in mijn buik, begeef ik me langzaam weer naar de camping. De rest van de dag zweeft voorbij en met het beeld van de sprong nog in mijn geest, vlieg ik naar dromenland.

Dag 26. Koffie, Schrijven, Uitwaaien.

De afgelopen dagen waren goed gevuld met activiteiten, mijn logboek vergt wat aandacht en in Nes heb ik een ambachtelijke koffiebranderij gevonden, conclusie: schrijven onder het genot van een cappuccino.

In de namiddag, als de ergste hitte van de dag voorbij is, loop ik uiteindelijk toch een aardige ronde, waarbij ik heerlijk uitwaai op de terugweg over de waddendijk. De dijk eindigd bij de jachthaven en ik maak weer een rondje langs de boten met de vraag voor een overtocht naar Schiermonnikoog– geen succes.

Dag 27. Oerd, Telefoon, Nescafé.

Het is nog maar vijf uur als ik wakker word. Normaal zou ik me nog een keer omdraaien, maar vandaag is het Oerd de bestemming, wat een tocht van zeker 25KM inhoud. Ik mediteer, beweeg door mijn beweegserie en ga op pad.

Het is heerlijk rustig onderweg en zonder veel bijzonderheden, bereik ik rond het middaguur het uitkijkpunt op de hoogste duin van Ameland– welgeteld 26M(!) Tegelijkertijd met mij is ook een groot gezin met puberende tieners gearriveerd. Mijn plan was om daar rustig te gaan lunchen, dus terwijl ik wacht tot ze vertrekken, speur ik met mijn verrekijker de horizon af.

Eenmaal vertrokken, verplaats ik mij naar de picknick tafel en eet muslibollen met oude kaas. Na een lange pauze pak ik mijn spullen bij elkaar om de omgeving nog een stukje verder te verkennen. Maar ik mis iets, mijn telefoon! Die had ik laten liggen op het bankje vanwaar ik naar de horizon aan het turen was, maar dat was al meer dan driekwartier geleden.

Intussen zijn er al een aantal mensen boven geweest, waarvan er één zich wat opmerkelijk gedroeg. Ik loop naar het bankje, geen telefoon. De omstanders krijgen door dat ik iets mis en helpen zoeken– geen telefoon.

“Loslaten, betekent tijdelijk het houvast verliezen. Niet loslaten betekent voor altijd het houvast verliezen.”

Sören Kierkegaard

Hoewel mijn telefoon cruciaal is voor mijn reis, blijf ik bijzonder rustig. Er zijn twee mogelijkheden: hij komt weer boven water, of ik ben hem kwijt. Er is weinig wat ik daar nu aan kan doen, dus ik probeer me niet druk te maken en nog van het omliggende gebied te genieten.

Toch speel ik de driekwartier op het uitkijkpunt nog een aantal keer in mijn hoofd af en kom tot de conclusie dat het haast niet anders kan, dan dat de opmerkelijk gedragende man mijn telefoon heeft gevonden. Hij was ouder en gekleed in beige outdoor kleding– ik vestig mijn hoop hierop.

Het is zondag, de winkels zijn gesloten, ik heb geen avondeten, dus ik neem plaats op het terras van het, onder rugbyers beruchte, Nescafé. Note to self: bestel geen vega bij een biercafé.

28. Richard, Noordkromp.

De volgende ochtend loop ik eerst weer naar de jachthaven voor mijn, ondertussen gewoonlijke ronde. Je raad het natuurlijk al, iemand is mij bereid mee te nemen, maar… afvaart is over 15min. Dat is onmogelijk, gezien ik mijn kamp nog moet afbreken en telefoon terug moet zien te krijgen– toch zit een overtocht in de mogelijkheden!

Langs bij de VVV, niks gevonden, maar ze houden de sociale media voor mij in de gaten. Het politiebureau is gesloten en er hangt een pamflet met informatie voor wanneer je iets bent verloren. Met dat in mijn hoofd, besluit ik eerst een vers broodje bij de bakker te scoren.

Met een stevig bruin brood, stap ik de bakker uit en een kale man, met een fiets in zijn hand, met een kind op het stuur, stapt op mij af en vraagt: “Ben jij Jasper Huisman”? Ik sta versteld en antwoord met “ja, dat ben ik”. “Dan heb ik jouw telefoon” zegt de man. Mijn hart maakt een sprongetje en Richard verteld mij het verhaal hoe hij aan de telefoon is gekomen.

Zijn vader een ex boswachter, vond mijn telefoon (mijn analyse was correct); bij noodoproep staat blijkbaar mijn naam; via Facebook hebben ze mij opgezocht; en zijn zo met mijn broer in contact gekomen, die eind juni ook naar Ameland zou afreizen.

Een uur later, ben ik bij meneer de Jonge en zijn vrouw; krijg een kop koffie, een amerlander koek; mijn mobiel en een noordkromp (400 jaar oude) schelp als aandenken. Tip: raak je ergens je mobiel kwijt? Doe dat dan op een eiland.

In de avond doe ik opgetogen mijn ronde in de haven, met succes! Een ouder stel vaart morgen uit naar Lauwersoog, de haven waar de reguliere veerdienst naar Schiermonnikoog vandaan vertrekt en ze zijn bereid mij aan boort te nemen. En hoewel ik dan waarschijnlijk alsnog de veerboot zou moeten nemen, laat ik deze golf van geluk niet voorbij gaan– morgen zal ik het mooie Ameland achter mij laten.

Dag 29. ‘Symen Pot’, Schiermonnikoog.

Kwart voor negen zal de Symen Pot uitvaren. Het inpakken van mijn tas is ondertussen een geolied proces geworden en in Nes haal ik nog een fles wijn en watermeloen als presentje.

Lex & Monique nodigen mij uit aan boord en ik maak al snel vriendjes met Abel, de hond. Het is een heerlijke dag om te zeilen, een milde zeewind, lichte bewolking en kalm water. Eenmaal uit de havenmonding worden de zeilen gehesen en al zigzaggend langs de zandbanken en over het wantij (doorgang, zoals een pas in de bergen), koersen we op Lauwersoog af.

Met Lex, een gepensioneerde homeopathisch arts, praat ik over de eigenaardigheden in de medische wetenschap. Belangenverstrengeling, financiering en hiërarchische structuren binnen de farmacie en universiteiten, vertroebelen en verdraaien de feiten van onderzoeken, zodat het hun standpunt en verhaal ondersteund en de homeopathie als pseudowetenschap wordt afgetekend– helaas niks nieuws onder de zon, maar toch jammer dat het zo wijdt verspreid is.

Monique heeft eveneens in de zorg gewerkt, maar is uiteindelijk haar passie gaan volgen en in de muziek gedoken. Als piano docente begeleide ze mensen thuis. Geliefd zijn de Klassieke stukken, maar een stukje pop zit ook in het repertoire voor de jeugdige leerlingen.

Na iets meer dan zes uur, varen we de sluizen van Lauwersoog binnen en word ik in de jachthaven afgezet. Monique, Lex en Abel, dank jullie voor de gastvrijheid, gesprekken en natuurlijk de prachtige zeiltocht!

Het is al later op de middag en er is nog maar een enkele boot die naar de wadden gaat. “Gaat u naar Schiermonnikoog?” “Nee, wij gaan het wantij op”, is het antwoord. Er zit niets anders op dan de veerdienst te nemen en aangekomen op het eiland, installeer in me op boerencamping ‘De Branding‘. Eens zien wat we op Schiermonnikoog gaan beleven.