Het pad naar ondernemen

– Leestijd 5 min –

“Het opstellen van een nieuwe theorie is niet hetzelfde als het slopen van een oude schuur om op die plaats een wolkenkrabber te bouwen. Het lijkt veel meer op het beklimmen van een berg, waarbij we nieuwe en weidse gezichten aanschouwen en waarbij we onverwachte verbindingen ontdekken tussen ons uitgangspunt en zijn rijke omgeving.”

Albert Einstein

Omschakelen

Inmiddels is er aardig wat tijd verstreken sinds ik weer de stadsgrenzen van Purmerend binnen ben gelopen. Ik had graag willen zeggen dat de omschakeling van het vast ritme van reizen, naar weer thuis zijn met zeeën van tijd en het opzetten van mijn eigen praktijk makkelijk is geweest, maar dan zou ik liegen.

De eerste week heb ik heel bewust niets gedaan, vooral met vrienden en familie afgesproken en geluierd en gerommeld in huis—heerlijk, maar voor mijn lichaam nogal een rigoureuze verandering. Tijdens mijn tocht heb ik een staat van zijn ervaren, waarin het leven naar mij toe leek te komen zonder dat ik er iets van verwachtte of van wou afdwingen. Nou ja, bijna, want ook al liet ik mijn intuïtie zoveel als mogelijk leiden, bestond er nog altijd een drempel voor totale overgave.

Die staat is een staat van overgave, wat tegelijk een machtig gevoel is en een diepe angst opwekt. Het voelt alsof je de controle uit handen geeft, je je verwachtingen laat varen en je vertrouwen legt in iets wat je niet kunt voelen, maar waarvan je weet dat als je het toelaat het je alles brengt wat je hartje begeerd—zowel de moeilijke lessen, als de eeuwige bliss.

Nu ik weer thuis ben in een omgeving waarin ik al zoveel gewoontes heb ontwikkeld, ervaringen heb opgedaan en waarin de samenleving nog altijd in een moordende tempo door raast, is het lastig om die staat van overgave vast te houden. Het is nu een zoektocht dat in dit bekende en vertrouwde terrein ook te gaan vinden.

“Verandering zal niet komen als wij wachten op een andere persoon of een andere keer. Wij zijn degenen waar we op hebben gewacht. Wij zijn de verandering die we zoeken.”

Barack Obama

Gevaar! Nieuwe bergtop en onbekend terrein

Ik ben op reis gegaan met het doel om prioriteit te vinden in de wirwar van ideeën en om oude gedachtengoed van mij af te kunnen zetten, zodat ik met een helder oog en vernieuwende blik naar de opzet van mijn onderneming kon gaan kijken.

Van huis uit ben ik geen ondernemer en ook in mijn familie en vriendenkring ken ik maar een enkeling die zijn eigen bedrijf heeft opgezet. Voor mij is ondernemen dus volledig onbekend terrein—een terrein met nieuwe obstakels en uitdagingen. Ik benader deze uitdaging als het betreden van een niet eerder verkend berggebied, met op de hoogste berg mijn eigen praktijk waarin ik prettig werk.

Maar, onbekend terrein betekend onverwachte en verborgen obstakels. Hoe reageert ons brein? Gevaar! Wanneer we niet zeker weten wat ons te wachten staat, welke obstakels we moeten trotseren en waar we uiteindelijk uitkomen, dan kunnen we bang worden om op pad te gaan. Onze veiligheid en voortbestaan wordt bedreigd. Wat als we vallen? Wat als we ergens vast komen te zitten? Wat nou als het uitzicht tegenvalt of anders is dan we ons hadden voorgesteld?

Maar, is dat echt zo? Zijn wij als mens in gevaar als we nieuwe uitdagingen aangaan? Wordt ons bestaan daadwerkelijk bedreigd? Ik zeg van niet, want ook al vallen we voor ons gevoel soms van een klif, wordt ons fysieke lichaam niet in zijn voortbestaan bedreigd. De bergbeklimmen doen we in onze gedachten, in onze ideeën, in onze geest. Niet met ons fysieke lichaam.

We lopen misschien een risico om hetgeen te verliezen wat we tot dan toe hebben vergaard, onze materialistische rijkdom, werk, of onze sociale status. Maar zonder dat alles, hebben we nog altijd ons leven. Dat is de angst. De angst om alles te verliezen wat je tot noch toe hebt opgebouwd, wie je bent en waarmee je vertrouwd bent geraakt. De angst dat mensen anders naar je gaan kijken of je verlaten, omdat je besluit een andere koers te gaan varen en het vertrouwde gebied achter je te laten.

“We verlangen altijd naar visioenen van schoonheid, we dromen altijd van onbekende werelden.”

Maxim Gorki

De kans op een fantastisch nieuw uitzicht

Ik weet dat ik liever 100 keer mentaal te pletter val en alles heb gegeven voor elke meter naar de top van die hoogste berg, dan dat ik op bekend terrein blijf hangen waarvan het uitzicht alleen veranderd met de tijd van de dag en het overgaan van seizoenen. Onderweg zal ik geheid door diepe dalen moeten trekken, maar kom ik ook tussendoor ook op andere bergtoppen. Zo leer ik het terrein kennen en ontwikkel ik de navigatievaardigheden om koers te zetten naar dat ene doel—die hoogste top.

Inmiddels ben ik mentaal al een keer flink onderuit gegaan, heb ik moeten ploeteren om langs een puinhelling met rotsblokken te komen en heeft mijn biologie al staan schreeuwen dat ik het niet veilig is. Maar, ik heb geen andere keus, want de ervaringen die ik onderweg opdoe, de uitzichten die mij te wachten staan en het uiteindelijke overzicht van de weg die mij daar naartoe heeft gebracht, lokken mij verder.

Ik ben de ontdekkingsreiziger in het land van mijn leven. De vervulling die ik krijg van het verkennen van nieuwe gebieden en het ontwikkelen van mijn survival vaardigheden, geven mij de kracht en het vertrouwen om mijn angsten in de ogen te kijken. Ik wacht niet langer. Ik zet koers naar de bergtop van mijn eigen onderneming, ik zet koers naar het onbekende en alles wat mij daar te wachten staat.