Nieuwe Dimensie

– Leestijd 6 min –

Quantum Health

Het is heerlijk om in de stilte en rust van de vroege ochtend mijn eerste meters van de dag te maken. Na het kosmische schouwspel van afgelopen nacht, heb ik vandaag afgesproken met Walter in Oostelbeers van Quantum Health– dat belooft weer een kosmische ervaring. De zon begint in kracht toe te nemen en er liggen 25 kilometers voor de boeg.

Het terrein bied weinig bijzonders vandaag en alleen de Landschotse Heide, aan het einde van de dag, is een stukje welkome vrije natuur. Verhit en bezweet bel ik aan. Walter doet open en nodigt mij uit naar binnen, waarna we al snel doorlopen naar de tuin– het is geen dag om binnen te zitten.

Ons gesprek duikt al snel in alternatieve onderwerpen: het vraagstuk over buitenaards leven, tot andere dimensies en grotere machten die in de wereld spelen. Ondertussen wordt er een makkelijke maaltijd bereid van vis en salade en we eten in de warmte van de heerlijke zomeravond.

“Not only is the Universe stranger than we think, it is stranger than we can think.”

Werner Heisenberg

Na de maaltijd biedt Walter mij een behandeling aan middels het INDIGO apparaat. Hoewel ik niet helemaal mijn hoofd om de methode heb gekregen, schijnt dit apparaat het ‘quantumveld’, waar ons energielichaam zich in bevindt, te kunnen beïnvloeden.

Mijn lichaam wordt gescreend en we lopen de verschillende onderdelen van mijn uitslag langs, terwijl er op de achtergrond behandelingen worden gestart om mijn afwijkende waarderen te normaliseren.

Afsluitend wordt er een wens ‘ingezonden’, waarin harmonie tussen al mijn verschillende dimensies wordt gevraagd en krijg ik een homeopathisch middel mee om de resterende disbalans verder te optimaliseren– mijn ‘quantumlichaam’ is nog nooit zo harmonieus geweest.

En na deze lange, maar zeer bijzondere dag, stap ik in bed voor een heerlijke lange nachtrust.

Naar Disterberg

Na het ontbijt met broodjes pindakaas en heerlijke jam, zeg ik gedag tegen Walter en begin aan de wandeling naar Haaren. Het pad loopt langs een weelderig overgroeid kanaal, waar ik een tijdje naar een gezin witte zwanen kijk met vier jongen. Geregeld neem ik een korte pauze om af te koelen en mijn schouders rust te geven– het is eveneens als gister een warme dag.

De officiële route van het Pelgrimspad, loopt naar het centrum van ‘S Hertogenbosch en de Sint-Janskathedraal.

Zoals gewoonlijk heb ik vooraf mijn camping mogelijkheden doorgenomen en deze keer is het aanbod wel heel mager. Er is maar één camping aan de rand van de stad en deze ligt direct aan de snelweg. Daarnaast zijn de reviews behoorlijk belabberd en wordt er zelfs gesuggereerd dat het terrein is verlaten– al met al geen geweldige kandidaat.

Dan zelf de route bedenken. Het volgende dorp in het rijtje na ‘S Hertogenbosch, is Distelberg. Dat ligt pal noordelijk van Haren, op nog geen 15 kilometer en er is een camping die goed aan de route ligt– daar gaan we voor!

Via Helvoirt, waar ik op een terrasje twee lekkere koffie nuttig terwijl ik wat aan mijn blog schrijf, loop ik door het bos van de Loonse & Drunse heide naar camping Distelloo. Het blijkt een grote camping midden tussen de bomen te zijn en het is behoorlijk druk. Hoewel ik twijfel, heb ik niet veel meer keus– het is dit of, morgen komen er acht kilometers extra bij als ik een dagje Den Bosch wil doen.

Dagje ‘S Hertogenbosch

“Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once he grows up.”

Pablo Picasso

In de vroege ochtend wandel ik langs over de afwateringswal naar de stad. Een lange rechte route van zo’n 12 kilometers op een grijzige dag. Aan de rand van de stad stap ik de BUURT binnen voor een kopje koffie, terwijl ik bekijk wat er te beleven valt in de stad.

Ik besluit om eerst een stuk door de stad te lopen, om een algemene indruk te krijgen. Ik kom door de stadspoort van de Citadel; loop langs de grachtjes, richting de binnenstad; bewonder de Sint-Janskathedraal; en loop een stukje het zuiderpark in– al terwijl de tint van de wolken donkerder wordt en ik besluit om een koffietentje op te zoeken, wanneer de druppels te zwaar worden om in de lucht te blijven hangen.

In een ander tentje eet ik een geweldig smakende Japanse omelet en vraag de bediende welk museum ze zou aanraden in de stad. “Het Noordbrabants museum”, luidt het antwoord, waarop een stel naast mij opmerkt dat de tijdssloten allemaal al vergeven zijn. Dan maar mijn tweede keus: het Jeroen Bosch Huis.

Op het adres aangekomen, kan ik de ingang niet vinden, dus ik besluit te bellen naar het nummer op de site. Een Engels sprekende vrouw, met een exotisch accent neemt op. “I’m looking for the entrance of the museum”. ‘The museum is closed and only open on the 24th of the month’. “Oh, that’s unfortunate, but nothing to be done about that”. ‘No, your able to come in, we’ll open the door for you.’

Ik word binnengelaten en sta in de voorkamer van een prachtige Gallerie, waar de schilderijen tot aan het plafond reiken. Ik sta daar alleen en bewonder de verschillende schilderijen en kalligrafiën.

Even later komt een elegante, welgeklede vrouw naar beneden om mij te ontvangen. Ze geeft aan dat ik uitgebreid de tijd kan nemen om rond te kijken en als ik klaar ben, naar het woonverblijf op de eerste verdieping te komen. Ik sta wat versteld van de situatie, maar stel niet teveel vragen en loop in alle rust de galerie rond– ik bewonder schitterende werken van verscheidene kunstenaars.

Daarna loop ik naar boven, waar ik Johannes word voorgesteld aan Johannes, de eigenaar van het huis. Het bleek dat ze bevriend zijn met een andere ‘Jasper’ en dachten dat deze persoon aan de deur stond. Hoewel ze mij niet kennen, wordt ik hartelijk ontvangen en een zeer bijzondere ontmoeting is een feit.

Wanneer ik weer de deur uitstap, is de lucht nog grijzer geworden en laat een ononderbroken miezer neerdalen. Ik zou de bus kunnen pakken, maar ik zit vol energie en heb behoefte aan de frisse lucht, dus ik trek mijn oranje regenjas aan en keer weer terug langs de lange, rechte afwateringsroute. Weer een bijzondere dag in het verhaal van mijn reis.