Zomers!

– Leestijd 5 min –

“Zoals een bloem de zon nodig heeft om bloem te worden, zo heeft een mens de liefde nodig om mens te worden.”

Phil Bosmans

Zonnige Weij

Vooruitkijkend op de twee opvolgende etappes, valt mij iets op. Weert – Maarheeze 15km, Maarheeze – Heeze 27km– niet bepaald een evenwichtige verdeling. Dat gaan we anders doen, en ik besluit een stuk voorbij Maarheeze te trekken, om wat afstand van de opvolgende etappe af te snoepen.

Het is een hete dag en het eerste stuk lopen, is over asfalt langs het kanaal wat door Heeze loopt, langs een stuk industrieterrein, voor ik de verkoelende schaduw van het Weert & Budelenbergen bos bereik. De dag verloopt zonder veel bijzonderheden en ik vorder redelijk voorspoedig. Toch, gedurende de warme, zweterige dag, beginnen de banden van mijn tas steeds meer in mijn schouders te schuren en snijden.

Laat in de middag, ben ik nog met mezelf in discussie over naar welke camping ik ga lopen. Beide liggen ze niet ideaal op de route en na wat twijfel, wikken en wegen, valt de keus op Camping Somerweij– met een klein stukje afsnijden, loop ik tegen zevenen de zonnige weij op.

Een groepje kinderen is aan het spelen op de oprit en gelijk ze mij zien, lopen ze als een feestparade met mij mee naar mijn plekje, terwijl ze vragen waar ik vandaan kom en hoe lang ik op de camping verblijf. Een zonnig onthaal kun je wel zeggen!

Een jonge dame blijft hangen en terwijl ik mijn tent opzet, worden er vele vragen op mij afgevuurd. Wat eet je vanavond? “Broccoli met zongedroogde tomaatjes en zonnebloem pitjes.” Wil je dat ik help met de tent opzetten? “Heel lief dat je het voorsteld, maar dit tentje kun je het beste in je eentje opzetten, daar is hij op ontworpen” Waar slaap je dan op? “Op een oranje luchtmatje, hier dit is em.” En de nieuwsgierigheid houdt niet op.

“Als nieuwsgierigheid niet bestond, dan zou er maar weinig gedaan worden voor het welzijn van de naasten.”

Friederich Nietzsche

Op Bezoek bij Con en Atie – Kennissen van mijn Ouders

De zon is nog maar net op als ik wakker word in een schitterend, mistig weidelandschap. Sinds een aantal dagen beoefen ik mijn Tai-Chi serie en deze ochtend nodigd zich er volledig voor en na een korte meditatie-zit in mijn tent, loop ik de weij uit, de wijde wereld weer in.

Het pad begint goed! Glinsterende vennen liggen als spiegels in de heide, met groene bossen als kransen omheind– dat belooft een goeie dag. En dat is het ook! Het machtig mooie landschap van de Strabrechtse Heide ligt voor mij. Het is rond het middaguur en ik installeer mij onder een groepje lage dennen aan een van de vennen, om uitgebreid te rusten en lunchen.

Met mijn benen languit, geniet ik van het imposante landschap; met mijn verrekijker tuur ik naar de vogels, vlinders en libellen, die door mijn beeld bewegen; en als geboeid door een aangrijpende film, kijk ik lange tijd naar de wonderschone beelden van de natuur.

Een paar uur wandelen verder, door wat meer eentonige heidelandschap, langs een kudde schapen en een beeldige kasteeltje, loop ik het dorp van mijn bestemming, Heeze, binnen. In de dorpsstraat kom ik langs een opvallend curiosa winkeltje en ik stap naar binnen om zijn waar eens te bekijken.

Een aantal oude boeken trekken mijn aandacht en na een paar te hebben doorgebladerd, koop ik een set over een oud oorlogsverhaal uit de 17e eeuw in Utrecht, als cadeau voor mijn pa die van geschiedenis houdt. En met de extra lading, loop ik de laaste kilometer naar mijn verblijf adres.

Atie doet met een brede glimlach open en al snel zitten we buiten aan de thee met een slagroom afgetopte aarbeien-gebaksschelp. We praten over familie en werk– Con verteld gepassioneerd over de technologische ontwikkelingen binnen de medische tak van Philips en Atie over de veranderingen in de kraamzorg en de beproevingen in tijden van corona.

Nadat ik mij heb opgefrist en even languit op bed te hebben gerust, eten we een heerlijke maaltijd, waarvan de salade met zalm en de gazpacho mij het meest zijn bijgebleven en we sluiten de dag af met druiven plukken en een kop thee– voor ik in een heerlijk zacht bed stap om midden in de nacht even gewekt te worden, om de meteoren storm ‘Perseïden’ te aanschouwen.

Helaas is de hemel gesluierd met een wolkendek wat de sterren aan het zicht onttrekt en zie ik maar één enkele ster door de atmosfeer vallen– dat gaan we nog eens proberen!

“Tonight I feel like a shooting star, but I hope my shine will last much longer.”

Benard Jan