Kosmische Ervaringen

– Leestijd 6 min –

“I have been and still am a seeker, but I have ceased to question stars and books; I have begun to listen to the teaching my blood whispers to me.”

Herman Hesse

‘Naalden’ in Eindhoven

Brabantse worstenbroodjes en verse pistoletjes zijn het ontbijt bij Con & Atie. Ik kan vandaag rustig aan doen, want de volgende afspraak is in het nabijgelegen Eindhoven– een luttele 9km. Ik besluit om even het dorp in te lopen, om wat mailtjes en belletjes te plegen voor contact op mijn terugreis en de boeken voor mijn pa op de post te doen.

Na de lunch met het overgebleven portie gazpacho, schuif ik mijn voeten weer in mijn schoenen en stap ik de deur uit. Ook vandaag is het weer een heerlijke zomerdag en ik laat mij door mijn intuïtie richting Eindhoven leiden. Langs de snelweg stop ik mijn muziekdoppen in en ik spring, huppel en dans op o.a. ‘Yellow Submarine’ van de Beatles, over de paden.

Op de Leenderheide loop ik tegen een kleine kudde semi-wilde oerossen aan en met de énige overeenkomstige taal die er bestaat tussen mens en dier, lichaamstaal, beleef ik een intiem moment met een koe, het kalf en de leider van de kudde– ik voel mij steeds meer één met de natuur.

“Now a soft kiss – Aye, by that kiss, I vow an endless bliss.”

John Keats

Vol van energie, plezier en bliss, loop ik Eindhoven binnen en met maar één keer op de kaart te hoeven kijken, loop ik intuitief op het adres van Irene af.

Irene en haar man wonen op een mooi stukje in de stad, met een groot landhuis en tuin vlak naast hun woning. Irene staat in de tuin als ik de hoek omloop en hondje Mos komt al blaffend op mij afgerend. Zijn grote broer, golden retriever Puma, sjokt erachteraan en al snel heb ik met beide vriendjes gemaakt.

Irene is een aller hartelijke, rustige vrouw en ons gesprek gaat over mijn reis en de daaruit voortkomende ervaringen, wat met veel interesse wordt aangehoord en aangevuld met eigen ervaringen en inzichten. Irene is acupuncturiste en coach en werkt graag met het psychologische aspect van het vak.

Zelf heb ik nog niet eerder acupunctuur ervaren en voor we een drankje inschenken, ervaar ik mijn eerste behandeling met de welbekende naaldjes– een erg inzichtvolle ervaring. En na een half uur te zijn behandeld, schuif ik weer aan bij de tafel in de tuin, waar ook man Luc aanschuift en we genieten van toastjes, zij een rosé en ik een alcoholvrij biertje.

Nu is het geval, dat ik eerder op deze harmonieuze dag, het gevoel heb gekregen dat ik deze nacht buiten onder de sterrenhemel wil zijn.

Dat gevoel weet van geen wijken en ik besluit op mijn instinct af te gaan – zoals ik de gehele dag al doe – en de daad bij het woord te voegen. Irene en Luc hebben volkomen begrip voor mijn besluit en met een voorraadje nootjes en water, loop ik rond elf uur de stad door, richting de donkere velden tussen Waalre en Veldhoven.

‘De nacht’

“Alleen via het pad van de nacht bereikt men het ochtendgloren.”

Kahlil Gribran

Net buiten de stad, bij Het Gat van Waalre, zie ik op het pad een gloeiend licht schijnen. Eenmaal dichterbij gekomen, blijkt het een kampvuurtje te zijn, waar een man naast zit te vissen. Zonder erbij na te denken spreek ik de beste man aan of hij trek heeft in wat kersen– heerlijk donkerpaarse, die ik die middag bij een boerenwinkel heb gekocht.

Dat heeft hij wel en we ruilen de sappige vruchten met een blikje tonijn. Al snel zijn we in gesprek over reizen met een backpack en Jeroen blijkt door een groot deel van Europa te zijn getrokken, met niet veel meer dan hij mee kon nemen. Hij blijkt mentaal ziek te zijn en van een uitkering te leven, maar we praten als gelijken, genieten van elkaars gezelschap en spotten ondertussen twee flitsende vallende sterren!

Na te zijn overhoord wat ik aan uitrusting en voorraden bij me heb, krijg ik de stempel van goedkeuring en loop ik verder– de donkere bossen in.

Het is behoorlijk spannend om zo in mijn eentje, in het donker door de bossen te lopen en het is soms lastig te bepalen welke richting ik op moet. Uiteindelijk kom ik in akkervelden terecht en loop tegen een bankje aan.

Dat zocht ik en ik ga zitten om mijn blik naar boven te richten. Toch zit ik niet rustig. Het is een vochtige plek met een paar plassen dichtbij en ik hoor de muggen al om mij heen zoemen– dat zal in het ochtendgloren alleen maar toenemen en…

Ik besluit een stukje verder te lopen, maar ben mijn oriëntatie wat kwijt en het kost even tijd om de goede richting te bepalen. Dan toch ga ik verder en bij puur geluk loop ik tegen een picknick tafel aan, die op een stuk drogere plek staat, dan het bankje waar ik vandaan kom. Ik ga liggen, leg mijn stoeltje onder mijn romp en mijn backpack onder mijn benen.

Daar lig ik, tussen de maïs- en grasvelden, midden in de nacht even buiten Eindhoven. Gelukkig is het haast niet bewolkt en ook de maan is maar voor een derde gevuld. De tijd dat ik wakker ben, zie ik meerdere vallende sterren aan de hemel– een van hen spat uit elkaar in strepen van vuur.

Ik weet niet hoe laat mijn ogen zijn dichtgevallen, maar de volgende ochtend, word ik gewekt door de eerste zonnestralen die door de toppen van de bomen kruipen– en ik warm mij aan de energie die van ze afstraalt.